Ik heb zelf het idee dat ik in het dagelijks leven niet zo veel situaties tegen kom die te maken hebben met weerbaarheid. Maar dat klopt niet want het is een ontzettend breed begrip waar iedereen dagelijks mee te maken heeft. Maar concrete voorbeelden vind ik soms lastig te bedenken.
Onlangs ben ik bijna 3 weken in Kenia geweest om les te geven. De lokale bewoners reizen daar met een matatu. Een busje waar 14 mensen in kunnen en die je naar de plek van bestemming brengt. Vaak worden er 17 of 18 mensen ingepropt. Zo ook de keer dat ik erin zat. Helaas zat ik achterin het busje, in de hoek. Benauwd, weinig frisse lucht, opgekropt mezelf rustig te houden door rustig te blijven ademen. De vrouw naast me ging er op een gegeven moment uit maar helaas kwam er meteen een nieuwe man op haar plek zitten. De alcohol lucht was niet te missen. Hij keek me aan en was schijnbaar erg blij naast een blanke te mogen zitten. Hij raakte m'n arm aan, even die witte huid voelen. Nouja ik had het liever niet maar oké. Vervolgens begon hij m'n been te masseren. Daar zat ik echt niet op te wachten. Ik keek hem aan, zij duidelijk hapanna (nee in Swahili) en m'n hand er bij wat in totaal duidelijk moest maken dat dit echt niet kon. Gelukkig stopte hij meteen, hij leek wat geschrokken en brabbelde tegen zichzelf verder. Kort daarna moest hij het busje verlaten want hij kon niet betalen.
We oefenen zoiets ook wel tijdens de les maar dan voelt het soms toch een beetje suf als iemand dan ook met z'n hand nee of stop moet aangeven maar in deze situatie kwam ik er weer achter dat verbaal en non-verbaal communiceren samen toch goed werkt.
Reactie plaatsen
Reacties